راهنمای جامع دادرسی مالیاتی: تفسیر ماده 147 و 148 قانون مالیات‌های مستقیم و نحوه اثبات هزینه‌های قابل قبول

مقدمه

یکی از چالش‌های مهم در فرآیند مالیاتی، اثبات هزینه‌های قابل قبول مالیاتی به سازمان امور مالیاتی است. مواد 147 و 148 قانون مالیات‌های مستقیم به تعیین این هزینه‌ها و شرایط پذیرش آن‌ها می‌پردازند. درک صحیح این مواد و نحوه استناد به آن‌ها در لایحه دادرسی مالیاتی، نقش تعیین‌کننده‌ای در کاهش مالیات پرداختی دارد. در این مقاله، به بررسی دقیق این مواد و ارائه راهکارهای عملی برای اثبات هزینه‌ها خواهیم پرداخت.

محتوای اصلی

ماده 147 قانون مالیات‌های مستقیم: هزینه‌های قابل قبول مالیاتی

ماده 147 قانون مالیات‌های مستقیم، به طور کلی، هزینه‌هایی را قابل قبول می‌داند که در حدود متعارف بوده و به منظور تحصیل درآمد انجام شده باشند. این ماده، فهرستی از هزینه‌های قابل قبول ارائه نمی‌دهد، بلکه یک چارچوب کلی را تعیین می‌کند. بنابراین، اثبات ارتباط هزینه با فعالیت اقتصادی و متعارف بودن آن، بر عهده مودی است.

نکات کلیدی ماده 147:

• تحصیل درآمد: هزینه باید به منظور کسب درآمد انجام شده باشد. به عبارت دیگر، باید ارتباط مستقیمی بین هزینه و درآمد وجود داشته باشد.
• متعارف بودن: هزینه باید در حد عرف و معمول باشد. هزینه‌های غیرمعقول و نامتعارف، قابل قبول نخواهند بود.
• مستندات: مودی باید اسناد و مدارک کافی برای اثبات هزینه‌ها ارائه دهد. این مدارک می‌توانند شامل فاکتورها، قراردادها، رسیدها و سایر مستندات مرتبط باشند.

ماده 148 قانون مالیات‌های مستقیم: موارد عدم پذیرش هزینه‌ها

ماده 148 قانون مالیات‌های مستقیم، مواردی را مشخص می‌کند که هزینه‌ها در آن موارد قابل قبول نیستند. برخی از این موارد عبارتند از:

• هزینه‌های شخصی: هزینه‌های مربوط به زندگی شخصی و خانوادگی مودی، قابل قبول نیستند.
• جرایم و خسارات ناشی از تخلفات: جرایم و خساراتی که به دلیل تخلفات مودی ایجاد شده‌اند، به عنوان هزینه قابل قبول پذیرفته نمی‌شوند.
• پرداخت‌های غیرقانونی: رشوه و سایر پرداخت‌های غیرقانونی، به عنوان هزینه قابل قبول محسوب نمی‌شوند.
• ذخایر: به طور کلی، ذخایر ایجاد شده برای هزینه‌های احتمالی آینده، قابل قبول نیستند، مگر در مواردی که قانون مشخص کرده باشد.

نحوه استناد به مواد 147 و 148 در لایحه دادرسی مالیاتی

در لایحه دادرسی مالیاتی، برای اثبات هزینه‌های قابل قبول، باید به مواد 147 و 148 قانون مالیات‌های مستقیم استناد کرد. برای این منظور، باید:

1. ارتباط هزینه با فعالیت اقتصادی را اثبات کنید: نشان دهید که هزینه انجام شده، به منظور کسب درآمد بوده است. ارائه مستندات مربوط به فعالیت اقتصادی و ارتباط آن با هزینه، ضروری است.
2. متعارف بودن هزینه را ثابت کنید: با ارائه مدارک و شواهد، نشان دهید که هزینه در حد عرف و معمول بوده است. می‌توانید از قیمت‌های بازار، تعرفه‌ها و سایر اطلاعات مرتبط استفاده کنید.
3. مستندات کافی ارائه دهید: فاکتورها، قراردادها، رسیدها و سایر مستندات مربوط به هزینه را به طور کامل و منظم ارائه دهید. اطمینان حاصل کنید که این مستندات معتبر و قابل استناد هستند.
4. به موارد عدم پذیرش هزینه در ماده 148 توجه کنید: اطمینان حاصل کنید که هزینه مورد نظر، مشمول هیچ یک از موارد عدم پذیرش در ماده 148 قانون مالیات‌های مستقیم نیست.

مثال عملی

فرض کنید یک شرکت، هزینه‌ای را برای آموزش کارکنان خود پرداخت کرده است. برای اثبات این هزینه به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی، باید:

• نشان دهد که آموزش کارکنان به منظور افزایش بهره‌وری و در نتیجه، افزایش درآمد شرکت بوده است.
• اثبات کند که هزینه آموزش، در حد عرف و معمول بوده است. برای این منظور، می‌تواند از تعرفه‌های آموزشگاه‌ها و موسسات آموزشی استفاده کند.
• فاکتورهای مربوط به هزینه آموزش را ارائه دهد.

نتیجه‌گیری

آگاهی از مواد 147 و 148 قانون مالیات‌های مستقیم و نحوه استناد به آن‌ها در لایحه دادرسی مالیاتی، برای مودیان مالیاتی بسیار حائز اهمیت است. با ارائه مستندات کافی و اثبات ارتباط هزینه با فعالیت اقتصادی و متعارف بودن آن، می‌توان از پذیرش هزینه‌ها توسط سازمان امور مالیاتی اطمینان حاصل کرد و مالیات پرداختی را کاهش داد. توصیه می شود در تنظیم لوایح دفاعیه مالیاتی حتما از افراد متخصص در این زمینه کمک بگیرید تا بتوانید از تمام ظرفیت های قانونی موجود بهره مند شوید.

سوالات متداول

1. چه نوع هزینه‌هایی به طور کلی قابل قبول مالیاتی هستند؟

هزینه‌هایی که به منظور تحصیل درآمد انجام شده و در حدود متعارف باشند.

2. چه نوع هزینه‌هایی غیرقابل قبول مالیاتی هستند؟

هزینه‌های شخصی، جرایم و خسارات ناشی از تخلفات، پرداخت‌های غیرقانونی و ذخایر (به طور کلی).

3. چگونه می‌توان ارتباط هزینه با فعالیت اقتصادی را اثبات کرد؟

با ارائه مستندات مربوط به فعالیت اقتصادی و ارتباط آن با هزینه، مانند قراردادها، فاکتورها و رسیدها.

4. چگونه می‌توان متعارف بودن هزینه را ثابت کرد؟

با ارائه مدارک و شواهد، مانند قیمت‌های بازار، تعرفه‌ها و سایر اطلاعات مرتبط.

5. اگر سازمان امور مالیاتی هزینه‌ای را رد کند، چه باید کرد؟

می‌توانید اعتراض خود را به صورت کتبی به سازمان امور مالیاتی اعلام کنید و در صورت عدم حصول نتیجه، به مراجع دادرسی مالیاتی مراجعه کنید.

برای پرسش سوالات بیشتر در زمینه مالیات و حسابداری میتونید از طریق صفحه اینستاگرام ما با آیدی @poryanezafat72 با ما در ارتباط باشید.